Ludomir Benedyktowicz miał 19 lat, gdy wybuchło Powstanie Styczniowe. Był wówczas
studentem, założonego przez Wojciecha Jastrzębowskiego, Zakładu Praktyk Leśnych
w Feliksowie pod Brokiem. Przyłączył się do powstańczego zrywu wraz z pozostałymi studentami.
14 marca 1863 roku doszło do potyczki pięcioosobowego patrolu powstańczego
z przeważającym liczebnie oddziałem kozackim. Benedyktowicz w tym starciu utracił lewą
rękę i prawą dłoń. Wymyślił protezę, która umożliwiała mu rysowanie i malowanie. Dzięki
pomocy przyjaciół rozpoczął naukę malarstwa w pracowni Gersona i warszawskiej Klasie
Rysunkowej. Stypendium Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych umożliwiło mu studia
w Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych w Monachium. Po powrocie do kraju osiadł
w Krakowie, gdzie kontynuował naukę u Jana Matejki. W1876 roku ożenił się z Marią ze
Skalskich, z którą dochował się czwórki dzieci. Autor pięknych pejzaży zyskał uznanie
i miano „polskiego barbizończyka”. Obok malarstwa uprawiał publicystykę, tworzył poezję
i działał społecznie. Ostatnie lata niezwykle aktywnego i twórczego życia spędził we
Lwowie gdzie zmarł w 1926 roku.
Słowa kluczowe: Ludomir Benedyktowicz, Wojciech Jastrzębowski, Powstanie Styczniowe,
Akademia Sztuk Pięknych w Monachium, malarstwo, pejzaż